به گزارش تجارت جنوب آنلاین، در نشست فعالان استان محمدرضا صفا همچنین در این جلسه به عملکرد اتاق بازرگانی و صنایع و معادن و کشاورزی هرمزگان در حوزه ی مسئولیت های اجتماعی و وضعیت اقتصادی استان پرداخت.

صفا با اشاره به کمک به سیل زدگان شرق استان (جاسک ، لیردف و میناب در ۲ مرحله) و توزیع ۵۰۰۰ تخته پتو ۲۰۰۰ بسته آب معدنی بین سیل زدگان، تامین تجهیزات و ملزومات بیمارستانی مورد نیاز بیماران کرونایی جمعا به میزان ۳۴ میلیارد تومان (خرید دستگاه ونتیلاتور و وسایل بیمارستانی )، کمک به زلزله زدگان شهرستان فین بالغ بر ۲ میلیارد تومان ، کمک به زلزله زدگان بندرلنگه و سایه خوش ( ۲۰ عدد کانکس، مواد غذایی و نیز جبران خسارت فعالین اقتصادی آبزی پروری در سایت سایه خوش به مبالغ ۵ میلیارد تومان ) ، احداث ، تکمیل و توسعه ۱۳ مدرسه در استان (۱۱ مدرسه ی فعال و ۲ مدرسه قرداد امضاء و پرداخت شده ) بالغ بر ۳۰ میلیارد تومان؛ اظهار داشت: همچنین کمک به تکمیل داروخانه شبانه روزی دانشگاه علوم پزشکی به میزان ۲ میلیارد تومان ، کمک به بهزیستی استان هرمزگان جهت تامین مایحتاج غذایی به میزان ۵ میلیارد تومان از یک اقدامات اتاق بازرگانی استان در حوزه مسئولیت های اجتماعی است.

صفا در تشریح وضعیت اقتصادی استان خاطر نشان کرد : استان هرمزگان با سابقه دیرپای خود در عرصه های اقتصادی یکی از محوری ترین ، پرتوان ترین استان اقتصادی کشور است که دارای پتانسیل های محیطی ، زیر ساختی مهم و محرک اقتصاد کشور در مقیاس ملی است.

وی افزود: حمل نقل دریایی ، ریلی ، هوایی و زمینی، مجاورت با دریای عمان و خلیج فارس، استقرار سازمان های توسعه گرا همانند ۲ منطقه آزاد ، ۶ منطقه ویژه اقتصادی ، سازمان توسعه سواحل مکران و بیش از ۳۰ هزار کیلومتر مربع مساحت آبی از ۱۰۰ هزار کیلومتر مربع مساحت استان؛ هرمزگان را به نماد توان اقتصادی ملی مبدل ساخته است ولیکن علیرغم این همه ظرفیت و توانایی ها ، بهره وری آن برای اقتصاد ملی درحد انتظار نمی باشد و به دلیل توسعه القایی بهره مندی ساکنان استان نیز از مواهب این توسعه میسر نگردیده است و مطالبات و توقعاتی از مدیران این ظرفیت ها مطرح ساخته است.

رئیس اتاق بازرگانی و صنایع و معادن و کشاورزی استان گفت: هرمزگان علی رغم وجود واحد های صنعتی بزرگ مقیاس ، پالایشگاهی و خدماتی، اما در اشتغال ساکنین استان به دلیل بکار گیری نیرو ی غیرماندگار سایر استان‌ها، نقش قابل انتظار نداشته و کماکان به عنوان یکی از مطالبات بومیان مطرح می‌باشد.